In het music, food & drink cafee Razzoo zou namelijk de voorstelling plaatsvinden van 'Kill The Coffee' het album dat Maurizio Pugno en zijn gasten bij de platenboer heeft gedeponeerd. Een keigoede cd en met spijt in het hart moeten we vaststellen dat de Belgische clubs weer achterwegen blijven want Maurizio Pugno is klasse, een pracht van een gitarist zeker nu hij met de opnamen van dit album Sugar Ray Norcia en Mark DuFresne, twee doorwinterde bluesartiesten in zijn kielzog meebrengt.

Uden licht een ietsje boven Eindhoven waar we in de Kapelstraat 15 op het juiste adres zijn. The place to be...het eet & musiek caffee Razzoo, zeker geen regelrechte juke joint maar een aangenaam etablissement midden in het centrum van Uden waar music & food hand in hand gaan. Buiten een kleine verstrooiing in de buurt van Eindhoven waar zowel ik als mijn madam (GPS) de fout in gingen verliep de heenreis vlot. Aangekomen werd ik onmiddelijk verwelkomd door Thea die ons meteen op een Grolsch trakteerde.

Er stond heel wat te gebeuren die avond met natuurlijk in de kijker de CD voorstelling van Maurizio Pugno die zowel met Mark DuFresne als met Sugar Ray Norcia een set zou spelen maar als opwarmer kregen we Danny's Rock ’n Roll Acoustics.  Voor mij totaal onbekend maar dat zou na vanavond zeker wel veranderen.

Hun ‘Acoustics’ bestaat uit drum, double bass en Danny Keetels op akoestische gitaar, hun muziek zowat alles uit de jaren ‘60  en ’70. Het was nog even wachten op het openen van de avond maar hieraan stoorde zich niemand doordat de muziek die er werd gespeeld bijzonder goed was en het volume het geroezemoes overstemde, ik was bijna vergeten dat ik in NL was waar het op sommige festivals het getater toch hinderlijk overkomt doordat de menigte bij momenten meer aandacht besteden aan hun relaas dan aan de artiesten maar hier was dit zeker niet het geval en zo moet het ook. Grolsch had bij mij plaats gemaakt voor een lekkere Duvel met kaarslicht en ietsje voor 21.00 waren Danny en de zijnen er klaar voor.

Nu zijn er dit jaar wel enkele overleden artiesten die één of andere viering te beurt valllen en één daarvan is Elvis wie dit jaar 75 zou zijn geworden en muziek van de ‘King’ daar voelen Danny en zijn band zich thuis in want de opener ‘One Night’ was al meteen een schot in de roos. Sterke set waren Danny’s Rock ’n Roll Acoustics hier aan het neerzetten en de menigte zag ook dat het goed was want er werd onmiddellijk meegezongen en gedanst op hits als ‘These Boots Are Made For Walking’, Stray Cat Strut, ‘The Wind Cries Mary’ , ‘Pride & Joy’, ‘Hound Dog’, ‘Time is on My Side’, ‘Hound Dog’, I Saw Her Standing There’ e.v.a….

Akoestisch?  Ja maar dan met zoveel overgave dat dit een niet te merken viel en de ambiance steeg hier meteen ten top. Dat deze gasten ook eigen werk durven te brengen bewijzen ze met ‘Just Another Shade Of Blue’ maar opmerkelijk was ook Amy’s versie van ‘Rehab’ en dan zwijgen we nog maar over de grandioze vertolking van Johnny Kid & The Pirates hun  ‘Please Don’t Touch’, de debuutsingle van deze groep uit 1959.

Als kers op de taart van hun deel van de avond brachten ze nog een uitstekende versie van Mötorhead’s hun ‘Aces Of Spades’…zelden zo’n keigoede opwarmer gezien!!!

Natuurlijk waren we ook gekomen voor de ‘main attraction’ al hadden Danny’s Rock ’n Roll Acoustics een meer dan behoorlijk goede indruk op me achter gelaten maar optornen tegen de 3 hoofacts van vanavond zou wel onbegonnen werk zijn want daarvoor was het grote aantal aanwezigen komen opdagen. Jawel, 3 hoofdacts want Maurizio Pugno en zijn combo, Mark DuFresne en Sugar Ray Norcia zijn uiteraard een affiche op hun eigen.

Er waren ook enkele Nederlandse artiest-collega’s aanwezig zoals Mariëlla Tirotto en haar wederhelft Heins Greten van de Blues Federation maar ook Arno Vervest van de Bluescrowns die zijn goede daad voor de avond had besteed aan het uitlenen van zijn ‘double bass’ aan Lucio Villani van het combo.  Nog een kleine babbel met Maurizio over zijn nieuw album en het werd tijd om er aan te beginnen.

Maurizio begon er aan met het swingende ‘Tronfy The Weeper’ uit het album en daarmee was zijn Telecaster al meteen opgewarmd. De eerste die de vocals zou waarnemen vanavond was Mark DuFresne en opende de avond met meteen de opener van de cd. ‘The Lion’s Den’is namelijk door Maurizo en Mark gecomponeerd. Spijtig bleef het voor DuFresne bij dit nummer wanneer het de cd aanbelangt maar dat zou de pret toch niet drukken want mark haalde alles uit te kast om het zo aangenaam mogelijk te houden.

Als 2de nummer start hij op de chromatische bluesharp, een instrument dat hij veel gebruikt en is de stem van Mark aan de hogere kant. Met een interpretatie van een Australische didgeridoo bracht hij de aanstekelijke rumba ’13 weeks’. Mark zou ons ook op een reisje trakteren van diverse stijlen zoals het bossa nova nummer ‘Addicted’ maar ook Chicago blues met ‘Take It All’.

Ook trakteerde hij ons op de prachtige slowblues ‘Liquor & Drugs’ , een nummer waar hij zonder moeite de hoge noten haalt en waar de aanwezigen hun bewondering laten blijken met een geweldig applaus. Rock ’n Roll, Funk en Zydeco het werd ons vanavond allemaal voorgeschoteld en op het countrybluesje ‘Jelaous Woman’ kon Maurizio zijn Telecaster laten klinken zoals die hoor te klinken en na een bayoubluesje konden we ons opmaken voor Sugar Ray Norcia.

Zowel Maurizio, Mark en Sugar Ray zijn in Nederland bijzonder geliefd en dat merk je onmiddellijk. Sugar ray zou het niet zo nauw nemen met de setlist en startte met ‘In My Younger Days’ alvorenhs de lat ietsje hoger te leggen met ‘Rockin’ Sugar Daddy’.  Mark en Sugar Ray kennen elkaar nog van hun Roomful of Blues periode en al ligt hun stijl een ietwat uit elkaar toch weten ze mekaar goed aan te vullen.

De blues van Sugar Ray is een beetje zwarter van klankkleur en deze habitant van Rhode Island  brengt ons naast ‘I Got Love (If You Want It’) ook werk uit het album ‘Kill The Coffee’ als ‘I Like It Like That’, een nummer dat op het lijf van Sugar Ray is geschreven.

Ook Sugar Ray Norcia durft terug in de tijd te gaan en zoals Mark DuFresne ons op een zydeco trakteerde haalt Sugar Ray een oude Rhythm & Blues uit kast in de vorm van Smiley Lewis zijn’ Lillie Mae’ een nummer dat hier in boogie woogie stijl wordt gebracht maar wel ambiance brengt.

Na titeltrack ‘Kill The Coffee’ komt Mark zijn compadres van de avond terug vervoegen en ‘all togheter’ brengen ze een uitgesponnen ‘That’s What I Found Out’ en gaan de menigte uit de bol. Als extraatje wordt er nog een veiling gehouden van twee bluesharps want zowel Mark DuFresne als Sugar Ray Norcia stellen eentje ter beschikking waarvan de opbrengst gaat naar de noodleidende Haïtanen maar naar waar ik niet heb gewacht op het resultaat mede doordat buiten het reeds begon te sneeuwen en zo begon voor mij The Long Way Home met als metgezel Tom Waits in de speakers...

Maurizio Pugno, Sugar Ray Norcia en Mark DuFresne een opmerkelijk trio waar nog veel zal worden over geschreven, geloof me…met dank aan Thea.